Van de voorzitter ...

Over deze Corona-crisis is natuurlijk al heel veel geschreven. Daarom wil ik je meenemen in mijn meer persoonlijke ervaringen in deze tijd.

Ineens zaten we dan thuis met z’n allen. Voor mij persoonlijk betekent het dat ik drie dagen per week vanuit huis werk voor mijn werkgever, Natuur en Milieu Gelderland. Zoals bij iedereen, moesten we ons de nieuwe manier van werken snel eigen maken en dat ging best prima. Ik vind het echter wel intensief allemaal. Het digitaal vergaderen vraagt de nodige concentratie en omdat ik de rest van de dag niet wordt afgeleid, ben ik heel intensief bezig. En het is best saai. De (soms slappe) verhalen van collega’s en het samen lachen, horen bij het normale kantoorleven, en dat mis ik nu.

 

Inmiddels realiseer ik mij dat ik het voor mijzelf leuk moet maken. Een klein tandje minder en koffie drinken in de tuin kan echt wel en beeldbellen met een collega om zomaar even te kletsen kan natuurlijk ook. We moeten lief zijn voor anderen, maar lief zijn voor jezelf is minstens zo belangrijk om het allemaal vol te houden.

 

Op de dagen dat ik vrij ben, ben ik bezig met mijn vrijwillige functies, zoals voor GroenLinks, en andere leuke dingen in huis. Wat ik doe, doe ik in een ander tempo en ik merk dat ik dat fijn vind. Ik neem weer andere dingen waar, kijk bewuster naar de boom waarvan de bloesem naar buiten wil barsten en zie de citroenvlinders in de tuin. Wat ik ook merk is dat ik meer tijd neem om te koken. Ik zoek lekkere recepten op en besteed er meer aandacht aan. Het leven vindt eigenlijk meer plaats ‘in het moment’ en is op mijn vrije dagen minder vol en minder gepland. Dit alles vind ik een aangename bijkomstigheid van deze hele crisis.

 

Zo zijn er in groter verband natuurlijk meer positieve ontwikkelingen waar te nemen. We staan niet meer in de file, besteden meer tijd met het gezin, de lucht wordt schoner en we weten elkaar en de natuur weer meer te waarderen. Dit alles maakt dat diverse mensen in de media al de vraag durven stellen: hoe gaan we straks verder? In welke samenleving willen we eigenlijk leven? Wat vinden we echt belangrijk?

 

Als antwoord daarop zie je op dit moment twee richtingen ontstaan. Sommige mensen denken dat straks alles moet wijken om de economie er weer bovenop te helpen. Anderen denken of hopen dat deze crisis een fundamentele verandering teweeg brengt, waardoor we de dingen socialer en duurzamer gaan doen. Persoonlijk ben ik meer van de laatste gedachte. Het kan toch bijna niet anders dan dat deze crisis ons als mensen en dus als samenleving verandert. Daarbij heb ik niet de illusie dat het allemaal vanzelf zal gaan, ook dan zijn er vast nog grote hobbels te nemen. Het begint echter wel met de fundamentele vraag: in welke samenleving wil je leven? En misschien is het nog te vroeg om daarover met elkaar uit te wisselen. Maar de vraag komt onherroepelijk.